Opgenomen in de Grove Korrel 297 Clubblad van de fotoclub Zwijndrecht (febr 2017)
Om maar met de deur in huis te vallen: Het recept van een omelet is simpel, maar ook onomkeerbaar. Zo is het, want drie eieren bij elkaar in een pan zijn al vlot nadat het de bodem van de koekenpan raakt niet meer terug te brengen tot de staat van drie losse eieren. Iets soortgelijks overkwam me afgelopen maandag en de dagen daarna door het bezinningsonderwerp van Wilco. Mijn gedachten raakten in een knoop en ik kreeg het niet meer teruggedraaid.
De besproken fotograaf Hans Aarsman houdt er een eigenzinnige kijk op na. Fotografie voor het grote publiek is geen goede fotografie. Nou ja, het is wel knap, maar het schiet tekort volgens hem. Hij heeft zijn camera dan ook min of meer aan de wilgen gehangen. Persoonlijke fotografie is uiteindelijk veel belangrijker stelt hij. Persoonlijke foto’s zijn de enige foto’s die je uit je brandende huis zou willen redden …die zelfs misschien al klaar staan voor het geval dat. De ‘mooie’ foto’s daarentegen, zoals we ze allemaal proberen te maken plus de truttige manier waarop we ze presenteren als meesterlijke doeken in een lijstje aan de muur, kunnen ons uiteindelijk gestolen worden.
Eerst werd ik klein en dacht ik, zover ben ik nog niet. Ik ga het liefst nog aan de slag op een esthetische manier, Veilige foto’s als schilderijtjes die door veel mensen mooi worden gevonden. Dat kan ik, een beetje toch, maar meer nog niet. Vergeef me en laat me nog even genieten van mijn status als beginnend fotograaf. Diepzinniger worden zoals hij, daarmee grenzen verleggend en persoonlijker beelden maken? Ik voelde me gewoonweg schuldig dat ik nog slechts een gewone sterveling was die dat niveau nog niet had bereikt. Een soort nirvana.
En toch…de persoonlijkere beelden die hij later ging maken, waren in mijn ogen eigenlijk nietszeggend, in weinig opzichten bijzonder te noemen. Waarom dan toch die bekendheid. Er schuilt iets briljants in, een vrije geest met een tegendraadse opvatting en het werkt nog ook. En daarom ontstond de wanorde in mijn hoofd en gingen mijn denkbeelden over fotografie in de klit. Tijdelijk gelukkig, wees gerust.
Foto’s met een persoonlijke waarde hebben dat vaak voor een ander niet. Wanneer een beeld alleen daarop steunt dan valt hij voor de beschouwer door de mand. Een beetje als een foto van de kleindochter van een fotograaf. We kennen de commentaren van onze clubleden daarover.
Maar maken we dan liever beelden die in de belevingswereld van velen passen en daarmee door grote groepen mensen worden gewaardeerd. Die in stijl wel persoonlijk kunnen zijn in de zin van een herkenbare handtekening dragen, maar in feite slechts weinig openhartig zijn?
Het antwoord daarop is nog geen eitje.
Om maar met de deur in huis te vallen: Het recept van een omelet is simpel, maar ook onomkeerbaar. Zo is het, want drie eieren bij elkaar in een pan zijn al vlot nadat het de bodem van de koekenpan raakt niet meer terug te brengen tot de staat van drie losse eieren. Iets soortgelijks overkwam me afgelopen maandag en de dagen daarna door het bezinningsonderwerp van Wilco. Mijn gedachten raakten in een knoop en ik kreeg het niet meer teruggedraaid.
De besproken fotograaf Hans Aarsman houdt er een eigenzinnige kijk op na. Fotografie voor het grote publiek is geen goede fotografie. Nou ja, het is wel knap, maar het schiet tekort volgens hem. Hij heeft zijn camera dan ook min of meer aan de wilgen gehangen. Persoonlijke fotografie is uiteindelijk veel belangrijker stelt hij. Persoonlijke foto’s zijn de enige foto’s die je uit je brandende huis zou willen redden …die zelfs misschien al klaar staan voor het geval dat. De ‘mooie’ foto’s daarentegen, zoals we ze allemaal proberen te maken plus de truttige manier waarop we ze presenteren als meesterlijke doeken in een lijstje aan de muur, kunnen ons uiteindelijk gestolen worden.
Eerst werd ik klein en dacht ik, zover ben ik nog niet. Ik ga het liefst nog aan de slag op een esthetische manier, Veilige foto’s als schilderijtjes die door veel mensen mooi worden gevonden. Dat kan ik, een beetje toch, maar meer nog niet. Vergeef me en laat me nog even genieten van mijn status als beginnend fotograaf. Diepzinniger worden zoals hij, daarmee grenzen verleggend en persoonlijker beelden maken? Ik voelde me gewoonweg schuldig dat ik nog slechts een gewone sterveling was die dat niveau nog niet had bereikt. Een soort nirvana.
En toch…de persoonlijkere beelden die hij later ging maken, waren in mijn ogen eigenlijk nietszeggend, in weinig opzichten bijzonder te noemen. Waarom dan toch die bekendheid. Er schuilt iets briljants in, een vrije geest met een tegendraadse opvatting en het werkt nog ook. En daarom ontstond de wanorde in mijn hoofd en gingen mijn denkbeelden over fotografie in de klit. Tijdelijk gelukkig, wees gerust.
Foto’s met een persoonlijke waarde hebben dat vaak voor een ander niet. Wanneer een beeld alleen daarop steunt dan valt hij voor de beschouwer door de mand. Een beetje als een foto van de kleindochter van een fotograaf. We kennen de commentaren van onze clubleden daarover.
Maar maken we dan liever beelden die in de belevingswereld van velen passen en daarmee door grote groepen mensen worden gewaardeerd. Die in stijl wel persoonlijk kunnen zijn in de zin van een herkenbare handtekening dragen, maar in feite slechts weinig openhartig zijn?
Het antwoord daarop is nog geen eitje.